On the road again!

On the road again
Vorig jaar na mijn blog van Jakarta heb ik niets meer geschreven. Ik heb de 2 maanden Indonesië nog vers in mijn geheugen zitten. Zo ben ik van Jakarta naar Palu gevlogen en heb daar een hele lange tijd met een crew een festival mee opgebouwd: Eclipse festival. En de naam zegt het al, er kwam een gehele zonsverduistering voorbij. Het was echt magisch, onbeschrijfelijk om in dit helemaal niet toeristische gebied te zijn en veel samen te werken met de locals. Ik ga hier nog wel eens een blog over schrijven, want dat zou zo maar is een heel boek kunnen zijn!
Vorig jaar ben ik naar huis gekomen van mijn reis omdat ik gestoken ben door de Dengue mug. Ziekenhuis Indonesie... hmmm heftig verhaal, en zodoende was ik al anderhalf jaar thuis om te genezen en ondertussen heb ik een hele leuke baan gekregen.
In Indonesië was ik samen met Max, we zijn echt super sterk tot elkaar gegroeid en hij is ook 3 maanden in Nederland geweest afgelopen jaar. Het was tijd om elkaar weer op te zoeken.

Misschien dus een andere keer een blog over Sulawesie in Indonesië, maar nu ook even in het nu zijn, want NU is vandaag de dag Kathmandu!

Sinds lange tijd wil ik al naar Nepal. Het spreekt me heel erg aan, de Himalaya, cultuur, natuur en Azië. Ik keek er al lang naar uit om weer eens er op uit te trekken en eindelijk is het zo ver.
Ik heb lang last van mijn lichaam gehad en ook hier ontzettend veel processen in doorstaan. Veel te weten gekomen van mijn mentale invloed op het hele plaatje en hierin heel veel van mezelf mogen leren afgelopen jaar, daar ben ik ook ontzettend dankbaar voor.

Vrijdag 8 september. Na het pakken van mijn tas hebben papa en Indy me afgezet op station Helmond om richting Schiphol te gaan. Ik vind het zoo gaaf ook om te zien hoe comfortabel ik nu gewoon mijn backpack op doe en vertrek. De eerste keer was het zo spannend!!! Nu nog steeds wel, maar ik merk dat ik heel veel vertrouwen heb dat alles loopt zoals het loopt en er wel overal mensen zijn die je helpen. Ook ga ik nu maar voor een maandje dus is het ook minder heftig om te gaan.
Op het station gitaar zitten spelen en meteen met een hele chille dude in gesprek gekomen. Zo gaat dat, echt een fijne flow om alleen op pad te gaan, want je bent nooit alleen!
Toen ik op Schiphol aan kwam voelde ik het pas echt kriebelen. Ik heb al een paar keer gedacht toen ik daar kwam: Op een dag sta ik weer hier! En vandaag was die dag.. ik voelde me na een lange periode van ziekte, struggle en onzekerheid weer helemaal de oude. Ik voelde me weer sterk, onafhankelijk en vol vuur om de weide wereld in te trekken. Heerlijk om zo alleen je ding te kunnen doen!
Om half 5 vertrokken we richting Doha waar ik een tussenstop heb van 3 uur en hierna door van Doha naar Kathmandu. Whooooieeeeeeee!!
In Doha veilig geland en hier ben ik een rustig rondje gaan lopen. Ik kwam al snel bij een heel chique cafe en zag een man piano spelen. Het was prachtig!!! Hij speelde zo bijzonder en hij raakte meteen mijn gevoelige snaar. Ik stond van een afstandje te kijken en hij zag me staan. Hij wenkte de ober die me uiteindelijk uitnodigde om erbij te gaan zitten. Hij zag dat ik een gitaar had en vroeg of ik mee wilde spelen. Zo gaaf haha! Geweldig, 8 uur onderweg en zo zie ik weer, The music is everywhere You only have to listen! Ik heb in mijn tussenstop 2 uur met hem zitten jammen. Het was een man uit Nepal, zo vriendelijk. Ik voelde zoveel warmte en rust bij deze man, dit zit zo Verwoven in de cultuur, ik kreeg nog meer zin om in Nepal aan te komen. Vooral wetende dat Max een uur na mij zou landen, yeaaaah!!!
Om kwart over 2 snachts gingen we boarden voor het vliegtuig naar Kathmandu. Het vliegtuig was veel kleiner. De mensen die hier in zaten waren veel Nepali. Ik vind de gezichten van deze hoek van de wereld zo bijzonder! Zo puur.
Naast mij zaten 2 Nepalese. Eentje ervan werd ziek in het vliegtuig en kotste de hele boel onder echt sneu. Dat was de eerste keer dat ik iemand zijn kotszak zag gebruiken haha! Ook hier al gemerkt dat de taalbarrière best onhandig kan zijn! Zo vanzelfsprekend dat veel mensen Engels kennen, maar dat is lang niet overal zo.

De landing was een van de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Max en ik hadden een beetje het weerbericht in de gaten gehouden en dat gaf aan dat het veel zou regenen de komende tijd. Tot mijn veronderstelling vlogen we door wat Wolken bedden heen, maar er was nog veel blauwe lucht te zien. Ik zag van heel erg hoog gigantische rivieren die zo van schuinen bergen het dal in kronkelde. Ik zag meteen de kracht van de natuur, zo bijzonder. Er lag een rivier die kronkelde tussen de bossen door en glinsterde met de weerkaatsing van de zon waardoor het net een glitter rivier leek. Tussen de bergen zag ik kleine dorpjes en stelde me voor hoe de mensen daar leven. Wat me het meest raakte was toen we met het vliegtuig kantelde om een bocht te maken, en toen we half door de wolken heen zweefde zag ik 3 gigantische toppen van het Himalaya gebergten met een gouden zonnen gloed erop. Vanaf dit moment dacht ik: Ik ben er!!!
Ik zag kleine rijstvelden en diepe ravijnen tussen de bergen in. Hoe lager we vlogen hoe meer zichtbaar de huizen werden. Er hingen echt bubbelige wolken waardoor er sommige vlekken schaduw de stad bedekten. De huizen hebben allemaal verschillende kleuren en het viel me op dat veel wegen bruin zijn, niet allemaal beton. Er stonden in het gras willekeurige bosjes met een soort riet achtige bloem die danste in de wind.

We landde en ik zag al meteen dat het een klein airport was. Ik had niet echt een idee wat ik me er bij voor moest stellen, maar het is echt heel klein!
Toen we he vliegtuig verlieten zei mijn buurman: goodbye sister! Enjoy Nepal! En yeah, thanks brother.. I will hihi
Ik liep het vliegtuig uit en toen ik mijn eerste stap op Nepalese bodem zetten voelde ik mezelf vol schieten. Ik kon het bijna niet geloven! Ik heb hier al best lang naar uit gekeken, en nu is het zo ver. Ik liep de hal binnen en zag ook overal posters waarin mensen de Namaste groet doen en voelde me zo thuis!
Ik had mijn visum al aangevraagd in Amsterdam dus kon heel fijn doorlopen. En bij de eerste ambassade, mijn eerste Namaste.. gegroet!
Yeahhhh aankomend bij de lopende banden zie ik weer dat ik in het hartje van Azie ben aangekomen hahaha! Er was een man met een bureau administratie aan het doen en er lagen overal dozen en afval omheen haha! Kan allemaal gewoon. Ook door de scanner met je spullen wat echt geen organisatie in zit, zo kunstig. De mensen lijken hier dan ook veel meer geduld te hebben, omdat ze weten dat het allemaal ongeorganiseerd is, kun je er maar beter vanuit gaan dat het heel lang duurt! Kan het alleen maar meevallen ;)
Ik mocht doorlopen en mijn tas gepakt liep ik naar buiten. Ik werd door een man aangesproken en meteen komen er een aantal mensen op je af die je vanalles aanbieden. Ik merk nu wel goed dat ik dit veel beter doorzie. Ze proberen om je heen te blijven plakken om je zo over te halen bij hun een taxi te halen of zo. Ik vond dit in Bali en Jakarta nog best lastig, maar ik kan nu veel beter bij mezelf blijven. Ik doorzie nu heel goed: als ik een taxi nodig heb, zoek ik er wel een! Als ik het niet nodig heb, wil ik ook niet afgeleid worden door 10 mannen die het me aanbieden. Ik kan nu veel gemakkelijk nee zeggen, wat wel belangrijk is in dit soort landen.
Nu was het moment daar, wachten op Max waar ik zo veel zin in had. Het duurde behoorlijk lang en het was best zenuwslopend! Zo veel zin om hem te zien!!! Elke keer als ik iemand van zijn postuur zag sloeg mijn hart een hartslag over. Ik zag dat zijn vliegtuig uit Kuala Lumpur al was geland maar het duurde zo lang! Na 2 uur wachten kwam hij aan gelopen. Yeaaaah zo geweldig om na 7 maanden Skype elkaar in real life weer te zien! Echt geweldiiiiiiiiig!!!!!
We hebben een taxi gepakt richting de stad en hier voelde ik het echt: WELCOME IN ASIA!! Overal regenboogbussen en scooters en iedereen die als een kip zonder kop toeterent door elkaar heen rijdt. Gewoon toeteren, doorrijden en ervan uit gaan dat de gene die je inhaalt je ziet en aan de kant gaat hahaha woooh zo hektisch. Ik hou er van. Overal marktjes en tropisch fruit. De taxichauffeur zei dat ze de wegen aan het vernieuwen zijn en dit duurt (meestal in Azie) heeeeel erg lang.. dus overal stenen en stof op de weg. Dat verklaart de bruine wegen. overal hangen doolhoven trossen aan stroomkabels aan palen langs de weg en aan huizen, ik hoor honderden honden blaffen en babies huilen. Wat een chaos hahaha ik vind het zo heerlijk! Ik kijk mijn ogen uit en lach me kapot, gewoon omdat het allemaal zo doorgaat..
Na een tijd zoeken hebben we onze slaap plek gevonden en hier zijn we nu. We zijn 's middags tot net in slaap gevallen en het is nu half 9 's avonds. Ik kan nu even niet slapen dus blijf maar even op, anders wordt ik dadelijk misschien midden in de nacht wakker. Ik heb nog nooit echt een jetlag gehad, maar merk nu wel dat men ritme het even niet meer snapt!
Yeaaaah morgen gaan we rond bonjouren hier en daarna waarschijnlijk met de bus richting Pohkara. Adventuretime!!!!!!!

NAMASTE XXX